برادران وفا

عصر تاسوعا، شمر به جهت خویشاوندی امان نامه‌ای برای عباس بن علی علیهما السلام و سه برادر او آورد که با پاسخ قاطع حضرت عباس علیه السلام در رد آن مواجه شد و برگشت. ¹

در عمل نیز فردای آن روز یعنی عاشورا، عباس بن علی علیهما السلام و برادرانش در نهایت رشادت و فداکاری جان خود را فدای امام حسین علیه السلام نمودند. به گفته مورخان، آن‏گاه كه یاران امام حسین علیه السلام و گروهى از خاندان آن بزرگوار به شهادت رسیدند، عباس علیه السلام برادران خویش را به ترتیب سن فرا خواند و بدان‏ها دستور داد و گفت: «به میدان كارزار بشتابید».

اولین آن ها عبدالله بن علی بود. وى نزدیك هشت سال پس از برادر خود عباس علیه السلام، قدم به عرصه وجود گذاشت. روز عاشورا عباس علیه السلام عبدالله را خواست و بدو فرمود: «برادر! به میدان نبرد بشتاب، تا تو را در راه خدا كشته ببینم.» عبدالله در برابر عباس علیه السلام به میدان شتافت و با شمشیر خود كارزار مى‏كرد و میان دشمن به جولان مى‏پرداخت و رجز می‌خواند: «من فرزند آن دلاورمرد بخشنده‏ام. او على نیكو خصال و نیك‏كردار است. شمشیر رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم دردآور است و هر روز ترس و بیم ایجاد میكند».²

وی پس رشادت‌های بسیار در اثر ضربتى شمشیر که بر سرش وارد شد به شهادت رسید....

آفتاب مهر، فرا رسیدن

تاسوعای حسینی

روز بزرگداشت ساقی مظلوم کربلا و جلوه گاه ادب و ایثار،

حضرت عباس بن علی علیهما السلام

را به تمامی ارادتمندان آن حضرت، تسلیت عرض می‌نماید.

ادامه مطلب

از مدینه تا کربلا همراه با سیدالشهداء 21

کربلا     زمان : چهارشنبه هشتم محرم الحرام 61 هجری

هر لحظه تب عطش در خیمه ها افزون می شد، امام علیه السلام برادرش عباس را به همراه عده ای شبانه حرکت داد. آنها با یک برنامه حساب شده، صفوف دشمن را شکسته و مشکها را پر از آب کردند و به خیمه ها برگشتند. 

ملاقات امام علیه السلام با عمر بن سعد؛ حضرت فرمود:« ای پسر سعد! آیا با من مقاتله می کنی و از خدا هراسی نداری؟ » ابن سعد گفت: « اگر از این گروه جدا شوم خانه ام را خراب و اموالم را از من می گیرند و من بر حال افراد خانواده ام ار خشم ابن زیاد بیمناکم» حضرت فرمود: « تو را چه می شود؟ خدا جان تو را به زودی در بستر بگیرد و تو را در روز قیامت نیامرزد .... گمان می کنی که به حکومت ری و گرگان خواهی رسید؟ به خدا چنین نیست و به آرزویت نخواهی رسید.» 

سخن امام حسین علیه السلام با یارانش: ای بزرگ زادگان! صبر پیشه کنید که مرگ جر پلی نیست که شما را از سختی و رنج عبور داده و به بهشت پهناور و نعمتهای همیشگی آن می رساند.

قنوت سرخ صنوبر

از مدینه تا کربلا همراه با سیدالشهداء 20

کربلا     زمان : سه شنبه هفتم محرم الحرام 61 هجری

تعداد نظامیانی که لباس وسلاح جنگی وحقوق از حکومت غاصب بنی امیه گرفته وبه جنگ امام حسین علیه السلام  آمده بودند را ، بالغ بر 30 هزار جنگجو نوشته اند . عمر بن سعد نامه ای بدین مضمون از عبیدالله دریافت کرد که : سپاهیان خود بین امام حسین علیه السلام  واصحابش وآب فرات فاصله بینداز به طوری که حتی قطره ای آب به امام علیه السلام  نرسد ، همان گونه که از دادن آب به عثمان بن عفّان خودداری شد! عمر بن سعد 500 سوار را در کنار شریعه فرات مستقر کرد . یکی از آنها فریاد زد یا حسین !.... به خدا سوگند که قطره ای از این آب را نخواهی آشامید تا از عطش جان دهی ! حضرت فرمود : « خدایا ! او را از تشنگی هلاک کن وهرگز او را مشمول رحمتت قرار مده » حمید بن مسلم می گوید به چشم خود دیدم که نفرین امام علیه السلام  عملی گشت . امام حسین علیه السلام  سپاه دشمن را اینچنین نفرین کرد : با خدایا ! باران آسمان را از اینان دریغ کن ، وبر ایشان تنگی وقحطی ( همچون سالهای قحطی یوسف در مصر ) پدید آور ، وآن غلام ثقی ( حجاج بن یوسف ) را بر ایشان بگمار تا جام زهر به ایشان بچشاند زیرا آنها به ما دروغ گفتند وما را خوار ساختند وخداوند (به توسط آن غلام) انتقام من واصحاب واهل بیت وشیعیان مرا از اینان بگیرد .

از مدینه تا کربلا همراه با سیدالشهداء 19

کربلا     زمان : دوشنبه ششم محرم الحرام 61 هجری

عمر بن سعد نامه ای را از عبیدالله دریافت می دارد که مضمون آن چنین است : من از لشکر سواره و پیاده چیزی را از تو فرو گذار نکردم ، وتوجه داشته باش که مأمورانی سپرده ام هرروز وضعیت را به من گزارش کنند . حبیب بن مظاهر از حضرت اجازه می گیرد تا نزد طایفه ای از بنی اسد _ که در آن نزدیکی ها زندگی می کردند _ رفته وآنان را به یاری فر خواند ، حضرت اجازه دادند . حبیب نزد آنها رفت وگفت : « امروز از من فرمان برید و به یاری حسین بشتابید تا شرف دنیا وآخرت از آنِ شما باشد » تعداد 90 نفر بپاخواستند وحرکت کردند ، اما در میان راه با لشکر عمر بن سعد برخورد کردند وچون تاب مقاومت نداشتند ، پراکنده شده وبرگشتند . حبیب به نزد حضرت رسید وجریان را تعریف نمود حسین علیه السلام گفت :« لا حَولَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللهِ » نامه امام حسین علیه السلام  از کربلا به برادرش محمد بن حنفیّه وبنی هاشم : ... مثل اینکه دنیا اصلاً وجود نداشته ( این گونه دنیا بی ارزش ونابود شدنی است ) وآخرت همیشگی ودائم بوده وهست .