تمرین بندگی

«ای کسانی که ایمان آورده‌اید، روزه بر شما واجب شده است، همانگونه که بر اقوام پیش از شما نیز واجب شده بود، باشد که پرهیزکار شوید.» (سوره بقره، آیه 183) (1)

در تورات و انجیل فرازهایی وجود دارد که در مورد روزه گرفتن سخن می‌گوید (2) و حتی در عصر حاضر، گروهی از یهودیان و مسیحیان را می‌بینیم که در سال، چند روز به اشکال مختلف روزه می‌گیرند؛ یا از خوردن گوشت و یا از آشامیدن شیر و یا از خوردن و آشامیدن به طور مطلق خودداری می‌کنند. (3) در قرآن کریم از داستان روزه زکریا علیه‌السلام(4) و ماجرای روزه مریم علیهاالسلام (5) سخن به میان آمده است.

با کنکاشی در تاریخ در می‌یابیم که مسأله روزه از اقوام بی دین نیز نقل شده است. مثلاً روزه در مصریان قدیم و یونانیان و رومیان و حتی بت­پرستان هندی نیز وجود داشته، که هر یک برای خود شیوه‌ای داشته و دارند.

بت پرستان به منظور تقرب به الهه خود و در هنگامی که جرمی مرتکب می‌شدند، به منظور خاموش کردن فوران خشم خدایان خود یا برآورده شدن حاجات خود روزه می‌گرفتند. این نوع روزه در حقیقت نوعی معامله و مبادله بوده است؛ چرا که عابد با روزه گرفتن احتیاج  و رضایت معبود را بر می‌آورده تا معبود هم حاجت و رضایت عابد را برآورد.

اما منطق اسلام در زمینه روزه چیز دیگری است. در اسلام روزه معامله و مبادله نیست؛ چرا که شأن پروردگار بالاتر از آن است که  احتیاج و یا اثرپذیری برای او تصور شود. خداوند سبحان مبرا و به دور از هر نقصی است؛ بنابراین اثر نیک هر عبادت­ تنها عاید بنده می‌شود؛ همچنان که اثر سوء گناهان نیز به خود بندگان باز می‌گردد و این معنایی است که قرآن کریم به آن تصریح دارد و می‌فرماید:

«اگر نیکی کنید به خود نیکی کرده‌اید و اگر بدی کنید نیز به خود بدی کرده‌اید.»(6)

 در خصوص روزه نیز قرآن کریم به همین نکته اشاره می‌کند و بازگشت آثار طاعت به انسان را بیان می‌کند و می‌گوید که نتیجه روزه تقواست.(7)

آفتاب مهر، حلول ماه مبارک رمضان،

ماه ضیافت الهی و هنگامه رویش جان انسان

و بهار تلاوت و تدبر در قرآن

را به همه مسلمانان جهان تبریک عرض می‌نماید.

ادامه مطلب

جمال دلاراى محبوب

  آفتاب، كجا توان آن دارد كه خویشتن را به پاى تو افكند و از شرم، آب نشود؟

 زمین، بدون حضور تو، چه گونه سرسبزى خواهد یافت؟

 ماه، كى می ‏تواند در برابر رخساره‏ات دم از تجلّى و زیبایى و دل پذیرى برآورد؟

 سرو، چه گونه می ‏تواند در مقابل بلنداى قامتت، سر برافرازد؟

 شمع، آیا به جز شاهدى بر جمال دلاراى توست؟

 گل را آیا آن توان و شكیب هست كه در پیشگاه تو، به خودنمایى و دلبرى بپردازد؟

 پروانه را، مگر جز پرواى رؤیت روى محبوب، جز دیدار روى زیباى تو، عشق دیگرى در سر است؟

 بلبل سرمست، جز نواى نام تو را بر زبان تواند داشت؟

 اى حُسنِ نازِ فلك! اى تمامى خوبى! اى ماه روشن هستى! از پرده ی غیبت در آى، تا نگاه سبز تو، سرسبزى و طراوت و زایندگى و نعمت را به كوه پایه‏ هاى انسانى و فراخ ناى جهانى نثار كند.

 

برگرفته از وبلاگ پردیس مهتاب (برگزیده آثار جواد نعیمی)

 

آفتاب مهر، فرارسیدن نیمه ماه شعبان، سالروز میلاد

حجت خدا در زمین ، موعود ادیان الهی،

امام حجة بن الحسن العسکری (عجل الله تعالی فرجه الشریف)

را به تمامی منتظران حضرتش، تبریک و تهنیت عرض می نماید.

از مدینه تا کربلا همراه با سیدالشهداء 2

مکه    زمان : از 3 شعبان تا 8 ذی الحجه 60 هجری

 امام علیه السلام در سوم شعبان به مکه رسید و در خانه عباس بن عبدالمطلب سکنی گزید. مردم مکه وزائران خانه خدا که از اطراف آمده بودند به دیدار حضرت شرفیاب می شدند. امام علیه السلام پس از رسیدن دوازده هزار نامه از جانب کوفیان، مسلم بی عقیل را در روز 15 رمضان به عنوان نماینده خویش به سوی کوفه فرستاد. امام علیه السلام طی نامه‌هایی به مردم بصره وکوفه، سزاوارترین مردم برای خلافت و امامت را اهل بیت علیهم السلام معرفی کرد و... حضرت با رسیدن نامه مسلم بن عقیل مبنی بر بیعت مردم کوفه با وی واز سوی دیگر برای حفظ حرمت خانه خدا – که تصمیم به قتل آن حضرت ، در آنجا گرفته بودند – حج را به عمره تبدیل کرد و در هشتم ذی الحجه به رغم مخالفت بسیاری از دوستان به سوی عراق روانه شد . قسمتی از آخرین سخنرانی‌های حضرت در مکه : ما اهل بیت به رضای خداراضی وخشنودیم ... هرکس می خواهد در راه ما جانبازی کند وخون خویش را در راه لقای پروردگار نثار نماید ، آماده حرکت با ما باشد.